Anita Meyer, Amstelveenseweg en kanonskogels

De wind buldert met een donderend geraas m’n gehoorgang in. Thuis leek het mee te vallen, maar hier heb ik ‘m toch pal en redelijk hard tegen. In de verte zie ik de top van de vuurtoren achter een duin wegduiken. Het is nog een kilometer of twee naar Noordwijk. Terwijl ik probeer één tempo te blijven rijden en hierbij m’n hartslag niet te ver te laten oplopen dwalen m’n gedachten af naar de avond daarvoor.

Anita Meyer (toch niet de minste) spettert van het podium in Nieuwspoort af. Ze heeft helemaal begrepen dat de wereld op meer medleys zit te wachten en doet de zaal een groot plezier door haar ‘Why, tell me why’ niet maar één keer ten gehore te brengen. Goede nummers kun je immers oneindig vaak op een avond zingen!

“Volgende halte: Amstelveenseweg. Overstappen op streekvervoer” zegt een mechanische stem. Tegenover me zit een op leeftijd zijnde dame. Ze is dik aangekleed, iets dat me gezien haar magere gestalte niet onverstandig lijkt. Ze draagt een strak zittende doek om haar hoofd, waarschijnlijk om het tegen de kou te beschermen nu ze geen haar meer heeft dat dat doet. Haar gezicht is vriendelijk en zacht, en flink toegetakeld door de chemo. Haar ogen liggen ver achter in hun kassen en zijn rood doorlopen. Kennelijk moet ze er, net als ik, hier uit. Met moeite komt ze overeind. “Lukt het mevrouw?” hoor ik mezelf zeggen. “Ja hoor. Alleen die akelige trap straks wordt weer spannend.” – “Dan lopen we die toch samen af, wel zo gezellig!” Ze glimlacht vriendelijk. “Ja, laten we dat doen.”  

Voetje voor voetje schuifelen we de trap af. De leuning aan de ene kant en mijn schouder aan de andere kant geven haar voldoende steun om deze horde te nemen. Helaas is het één van de minder grote hordes waar ze voor staat. “Nou, ik moet hier links, dank je wel.” zegt ze als we beneden zijn aangekomen. Ik hoef echt niet nog even met haar mee te lopen. “Ik ben er inmiddels al zo vaak geweest dat dat wel goed komt”, zegt ze. We nemen afscheid en ze vervolgt haar weg. Ik kijk haar na terwijl ze langzaam richting het wanstaltig kleurige gebouw schuifelt. ‘VU MC CANCER CENTRE’ staat er in strakke letters op de gevel.

Ik heb bij de vuurtoren rechtsomkeert gemaakt, en race met de wind in de rug naar huis. Mijn snelheid ligt ver boven de vijftig in het uur, en ik voel me een kanonskogel. Dit is nog eens fietsen - het maakt het al het ploeteren in de vroege morgen in de sportschool of tegen de wind in meer dan waard. Voor sommigen is dat echter onbegrijpelijk. Zo kreeg ik vanmiddag een email van een overzeese maat. Hij vroeg waarom ik in 's hemelsnaam meerdere keren een berg op wilde fietsen. Hij snapte dat het m'n hobby is, maar kan ik het dan niet bij één keer laten? Ik moest op dat moment terugdenken aan Anita Meyer. Het publiek had haar 'Why, tell me why' logischerwijs alle keren dat ze het zong enthousiast ontvangen. Vooral haar 'we can make it, try to rearrange it, if there's a price we got to toss the dice' lijken me verstandige woorden.

‘Zodat de dame in de metro bij haar laatste ziekenhuisbezoek met goed nieuws naar huis mag’,  heb ik m’n maat geantwoord.

Veel media-aandacht voor AD6

Herinner jij je de Alpe d'HuZes TV uitzendingen die vorig jaar werden uitgezonden nog? Herman van der Zandt fietste met een camera op zijn helm de Alpe op en Jetske van den Elsen stond boven aan de finish bij het Palais des Sports.

En dit jaar zijn Jetske en Herman er wéér bij! Op 6 juni om 19.30 uur en op 7 juni om 19.00 uur zenden de NCRV en de NOS een live-verslag van de Alpe d’HuZes uit op Nederland 1!

Bovendien is vanaf 28 mei, dagelijks om 19.30 uur op Nederland 1 bij de NCRV de reality-serie 'Fietsen naar de Top' te zien. In dit programma wordt een groep amateurfietsers uit Prinsenbeek gevolgd die - met hulp van Leontien van Moorsel - meedoet aan Alpe d’HuZes. En vanaf 14 mei zijn de ontwikkelingen ook dagelijks bij Knooppunt Kranenbarg te horen.

Er wordt natuurlijk nog veel meer aandacht aan Alpe d'HuZes besteed op radio en televisie. Lees het persbericht van de NCRV  voor meer details.

Wil je nog eens beleven hoe het vorig jaar was? Bekijk dan deze 'Uitzending Gemist'

83 dagen!

Vlotte schrijver, die Quirijn. Met trainen is 'ie ook goed fanatiek, hij heeft me zelfs verleidt om in het befaamde Centre Cycliste Remouchamps (herberg voor fiets-lotgenoten) onze krachten te meten. Maar daar volgt vast later van de één een juichend en van de ander een iets minder juichend verslag van.


Zie overigens net op de teller dat slechts 83 dagen ons scheidt van Alpe d'HuZes. Veel van mij trainingskilometers heb ik de afgelopen maanden gemaakt op een spinningfiets. Daarnaast nog een beetje schaatsen en een zeer koud rondje Noordwijk, maar afgelopen weekend was er natuurlijk geen enkel excuus om niet op de racefiets te klimmen.
Dus zondag half negen lucht in de bandjes en gaan met de Batavus Competition en op naar Noordwijk. Ik verslik me zoals gebruikelijk in het vals plat van de Zeeweg richting Bloemendaal. Ik wil niet terugschakelen maar moet er uiteindelijk toch aan toegeven. Wat volgt is een heerlijk stuk door de duinen naar de Langevelderslag, om daar vanwege een beperkt beschikbare tijd toch maar om te buigen naar Haarlem.
Lijkt een traditie te worden want ook deze keer ben ik weer even ramptoerist maar dat maakt wel dat de weg mooi is vrijgemaakt voor een bluswatertransport en ik dus de vrije baan heb op de laatste kilometers. Broerlief volgde me live via Endomondo en ziet me een net gemiddelde van 29,6kmh halen. Dezelfde broer overigens die me graag mee ziet gaan met de 140km-toerversie van de Ronde van Vlaanderen met zijn fietsmaten. Verleidelijk....


Maar 83 dagen dus nog. Sportief gaat het best aardig, qua sponsoring mag er wel een kleine demarrage worden gemaakt. Dus mocht u als 'toevallige' passant hier iets aan bij kunnen dragen, graag! Allemaal leuk en aardig die stoere fietsverhalen, maar uiteindelijk het altijd om de knaken en zeker hier!