Schitterende impressie!

Veel aandacht in de media voor Alpe d'HuZes: liefst 6,6 miljoen Nederlanders hebben iets meegekregen van de uitzendingen op 6 & 7 juni, en Alpe d'HuZes is als actie zelfs bekend bij 12,9 miljoen landgenoten.
De NCRV-reportages hoef ik dus niet meer te posten want die kennen jullie al, maar er is meer. Ondermeer deze schitterende impressie...

Alpe d'HuZes, het vervolg

Alpe d'Huez, woensdag 6 juni, 7.00 uur. In Résidence Le Cristal de l'Alpe gaat de wekker en meteen kijken of de weersvoorspellingen uitkomen. Waterig zonnetje notabene, dat geeft de fietsende burger moed! Er heerst een gezonde spanning in het appartement (wat trek ik aan? is er al ontbijt gehaald?!) maar iedereen staat stipt 09.00 uur klaar voor de afdaling naar de start in Bourg d'Oisans. En voor de eerste regendruppels... Druppels worden een fikse bui en dus zijn de eerste 14km dalen geen bijzonder prettige ervaring. Koud tot op het bot en een halve centimeter remblokjes later staan we af te tellen voor de start en als door een wonder valt samen met het startschot ook de laatste regen van de dag. 
Op naar de eerste klim: Quirijn en Peter verdwijnen al snel uit beeld, ik vind een goed tempo-maatje in Joost en samen klimmen we in een kleine anderhalf uur naar de top. Vriendin Mildred neemt haar rol als soigneur serieus en vult bidons en schotelt ons een verse banaan voor. Vanwege het krappe schema geen lange pauze, op naar de afdaling met een nog behoorlijk nat wegdek. Beetje rustig aan dus, op de dinsdag al een wielrenner op het asfalt zien liggen op de Col de Sarenne (fraaie sluiproute naar Alpe d'Huez) en daar wil ik me niet bijvoegen. Benen voelen goed, op dinsdag met Quirijn al een proefklimmetje gemaakt vanaf de 'Nederlandse bocht' nummer 7 en dat ging ook al voorspoedig.

Bidons vol, windjack aan, klaar voor 20 minuten afdalen!

Joost boven op de berg uit het oog verloren, op naar de tweede klim. Draait soepel, weg droogt op en de sfeer is uitstekend. Prima sfeertje overigens ook de afgelopen dagen. De dinsdag voor de Alpe d'Huzes besteed aan het ophalen van startnummers, het regelen van de laatste kledingstukken, het stapelen van calorieën, het verkennen van de omgeving en natuurlijk het poetsen van het materiaal. Dit laatste is een niet te onderschatten onderdeel van de voorbereiding. Emmertje met sop, en heerlijk in het zonnetje de boel laten glimmen. In het poetsen vind ik een goed maatje in Quirijn, wiens lovebaby fiets op speciaal verzoek de heenreis zelfs in de auto heeft doorgebracht. 

Assistent Tekstra houdt het wiel wel even vast hoor

That's me!

Afijn, klim 2 gaat soepel over in afdaling nummer 3, en inmiddels is de weg droog en de temperatuur goed dus kan het gas open naar beneden. Ondanks het respecteren van 45km/u snelheidslimiet (...) toch in 20 minuten weer beneden aan de meet. Aan het einde van klim 3 kom ik een kreupele Quirijn aan, kort daarna gevolgd door Peter die (net als in 2011) behoorlijk last heeft van kramp. Beide gaan liever alleen verder en dus vervolg ik ook mijn weg, op naar de laatste bevoorrading door mijn lief.

Neem je m'n bidon even aan, schat?

Beklimming 4: gelukkig blijft de nek- en rugpijn uit die in 2011 de laatste beklimmingen iets minder prettig maakten. Regelmatig even rechtopzitten en even staand klimmen zorgt voor de broodnodige variatie voor de rug. Ik maak van klim 4 een leuke laatste ronde en knoop links en rechts een praatje aan en geniet voor de laatste keer van het waanzinnige enthousiasme van het publiek. Ik tref bij bocht 13 teammaatje Gertjan zittend op het asfalt aan, bij hem is de puf er even goed uit. Hij neemt de tijd en ik ga alleen verder, later hoor ik dat hij nipt op tijd zijn laatste beklimming heeft afgerond. Klasse! En dan dus de laatste doorkomst, het blijft toch heel bijzonder dat je hier even als in de Tour mag wanen. 
's-Avonds eten we met het hele team + support in een bodega (tja, je bent niet iedere dag in Frankrijk) en wisselen we verhalen uit. Het was een waanzinnige week, niet in de laatste plaats dat we dankzij vele gulle donateurs en de inzet van het team ruim 18.000 euro bijeen hebben gefietst. Ben ik daar trots op? Daar ben ik heel trots op!! Volgend jaar weer? Hmmm, 6x de Alpe op een dag is verleidelijk, dus als we volgend jaar een startplek mogen claimen op de 'lange dag' denk ik er over na...

Mijn AD6-beleving

Vier dagen na het rijden van mijn Alpe d'HuZes zal ik proberen mijn ervaringen op jullie over te brengen, want wat was het een week!
Maandagmiddag kwamen we aan in Bourg d'Oisans, het laatste dorp voordat je omhoog rijdt naar Alpe d'Huez. Ons appartement was bovenop de berg dus wij gingen ook naar boven, gelukkig wel met de auto. Er waren al aardig wat fietsers te zien. Eén fietser viel mij op omdat hij op een vlak stuk al in het lichtste verzet aan het trappen was. Ik dacht bij mijzelf: "zo komt hij er nooit op". We hadden de fietser nog niet ingehaald of het was mij duidelijk waarom hij al in het lichtste verzetje aan het trappen was: daar begon de klim! Ik bedacht mij gelijk dat het eigenlijk heel naïef is om in Nederland, zonder dat je ook maar één keer de berg hebt gezien, te zeggen dat je er wel drie keer op klimt.  
Dit zou dus nog wel eens een zware dobber kunnen worden!
Eén grote onzekerheid was het weer op de woensdag. Alle kanalen werden bekeken, maar iedere Gerrit Hiemstra voorspelde een ander weerbeeld. Dat was lastig, ik fiets eigenlijk alleen met mooi weer en ben daarom niet in het bezit van arm- en beenstukken en speciale regenkleding. Gelukkig was er een winkel waarin alle officiële kleding van de Alpe d'HuZes werd verkocht. De armstukken leken mij wel goed genoeg. Je benen kunnen er wel tegen, tenminste dat zegt mijn moeder altijd.
Het was koud en nat! We fietsen rond 08:45u vanuit Alpe d'Huez naar Bourg d'Oisans en we pakten gelijk al een natte sneeuwbui mee. Tegen die tijd dat we beneden waren, liep het water me in de sokken. Het half uur voor de start heb ik klappertandend doorgebracht. Dit was geen goed begin.
Rond 10:15u klonk het startsignaal voor ons tijdvak. We reden weg uit Bourg d'Oisans door een haag van mensen die ons toejuichten. Heel indrukwekkend! Na drie bochten had ik het al aardig warm en mocht eindelijk het natte regenjasje uit. Ik riep nog naar Gertjan: "Dit was toch het ergste?" In theorie misschien wel waar, maar als je daar fietst dan merk je weinig verschil. Mijn kilometerteller kwam sporadisch boven de 7km p/u uit en mijn hartslag was constant boven de 95%, alles bijelkaar was dit niet echt motiverend. Wat wel motiverend was, waren de mensen langs de kant. Ze riepen je naam en moedigden je aan. Heel leuk om een keer mee te maken! 
Toch kwam er geen einde aan. In bocht 7 heb ik een banaantje gegeten en ergens daarna kreeg ik last van mijn bovenbeen. Dit werd steeds erger en ook het enige waar ik nog maar aan kon denken. Helaas heb ik dus niet meer kunnen genieten van het moment dat ik Alpe d'Huez inreed of het moment dat ik om 12u over de finish reed. Het enige wat ik wilde was een fysiotherapeut. Gelukkig kwam ik haar vrij snel tegen en na een arm om mijn schouder, dikke tranen van mijn kant en een half uur masseren van haar kant was de conclusie dat er een scheurtje in mijn spier zat. Het zat erop.... Ik had zeker geen drie keer gered, maar twee keer had me wel gelukt. Het voelde dus als een deceptie.
De rest van de dag en de complete donderdag heb ik mij ontpopt als een ware supporter, helaas wel zonder stem want die was ik vanaf maandag al kwijt. Het is heel bijzonder om te zien hoe jonge kinderen, handbikers, wandelaars, hardlopers en wielrenners zich inzetten voor de/hun strijd tegen kanker. Sommige pakken hun moment door het publiek op te jutten en anderen wijzen alleen maar op een foto die ze de hele weg hebben meegedragen.
Kortom beide ervaringen waren zeer bijzonder. Als je mij woensdag vroeg, doe je volgend jaar weer mee dan had ik nee gezegd. Als je het mij donderdag had gevraagd, dan had ik ja gezegd. Voor nu is het antwoord dat ik er zeker nog wel over na wil denken, maar als ik het doe er nog wel drie tandwielen bij moeten!

Een berg gevuld met helden

‘Zes, vijf, vier, drie, twee, een, *pang*!’ Onder luid gejuich wordt het startschot voor Alpe D’HuZes 2012 gegeven. Het peloton aan renners zet zich langzaam in beweging door de straten van Bourg d’Oisans. De rillingen van de kou (velen van ons komen uit een afdaling waarin de temperatuur bijna 10 graden is gezakt terwijl de hoeveelheid neerslag met eenzelfde factor toe is genomen) maken binnen een mum van tijd plaats voor rillingen van emotie. Als we langzaam door de straten van dit kleine dorpje rijden rolt een golf van applaus ons tegemoet. Werkelijk duizenden mensen staan langs de kant, sommigen met fakkels of kaarsen, anderen met foto’s van dierbaren. Allen schreeuwen ze de groep renners gelukswensen toe – eenieder draagt op deze manier zijn steentje bij aan de te leveren prestaties. Achter dit kippenvel bezorgende plaatje doemt de berg op waar het vandaag moet gebeuren: l’Alpe d’Huez.

Vanaf de rotonde draaien we naar links in de richting van bocht 21. Het wegdek vindt al snel haar weg naar boven en het hellingspercentage dat hiermee gepaard gaat slaat het deelnemersveld flink uiteen. Ik hou m’n hartslagmeter scherp in de gaten en weet redelijk soepel onder m’n omslagpunt te blijven. Ik tel rustig de bochten af en voor ik het weet beland ik in ‘de Nederlandse bocht’ (bocht 7). Het applaus, de hartverwarmende aanmoedigingen, de DJ – het geeft de verschillende renners en hardlopers vleugels. Vanaf dit punt klim je eigenlijk alleen nog maar tussen het rijendik opgesteld publiek, de aanmoedigingen hiervan geven vleugels. Nog geen half uur later bereik ik de top van de berg. De ambiance vanaf bocht 1 is werkelijk kippenvel bezorgend. Een gejuich, een geklap, de foto’s, de fakkels: je weet niet wat je overkomt. Ik heb het idee dat ik scherp rij, en wil proberen om dit punt op de berg conform mijn doel nog vier keer te halen. Snel naar beneden dus!

Na een vlotte afdaling pak ik bij de bevoorradingspost m’n bidon om deze te vullen met water. Als ik opzij draai voel ik echter iets scherps in m’n onderrug. ‘Shit, m’n pompje valt’,  denk ik bij mezelf. Ik grijp snel onder m’n regenjasje om dit te voorkomen. Tot mijn verbazing valt er echter niets en zit alles zelfs nog in de zakken waarin ik het ‘s ochtends gestopt heb. Ik besluit hier maar niet te lang bij stil te staan, en rij nog geen minuut later over de tijdsregistratiematten. Klim twee: here I come.

Het steile stuk van de tweede klim loopt soepel en goed. Ik zit op een keurige 155 hartslagen en peddel rustig naar boven. Na bocht 17 voel ik me echter wat vreemd. Ik kan me niet concentreren op m’n cadans en m’n been voelt raar. Het lijkt wel alsof het slaapt. Ook krijg ik er minder kracht uit. ‘Ok, focus’, denk ik bij mezelf. ‘Liedjes zingen, maar niet hardop, anders gaat men twijfelen of je wel goed bent’. Ik laat Stairway to Heaven, Maria Magdalena en de Bassie & Adriaan-themesong in gedachten passeren. Ik trap echter nog steeds niet lekker. M’n ene been slaapt en het andere begint pijn te doen, net als m’n rug trouwens. Het voelt alsof een kleine kabouter met een grote hamer een enorme spijker in m’n wervel staat te rammen – een gevoel dat ik tot mijn genoegen nog nooit eerder gehad heb. Temidden van de langzaam neerdalende zwarte sneeuw rij ik naar boven. Ik kijk op m’n hartslagmeter: m’n hartslag is nog onder controle, dat is het belangrijkste!

Mijn tweede klim duurt een kwartier langer dan de eerste, een verval dat me zorgen baart. Wat me echter nog meer zorgen baart is m’n been, dat inmiddels van ‘licht tintelend’ naar ‘niet meer bewust aanwezig’ is gegaan. Hopend dat ik tijdens de afdaling verbeter draai ik onder de finishboog door en schiet ik de afdaling in. Deze wordt me echter bijna fataal. Ik heb zo weinig kracht meer in m’n rug en been dat ik helemaal niet meer goed kan corrigeren. Ik beland in bocht 4 tussen de koeien en in Huez schiet ik een oprit naast het parcours op. Ik begin me zorgen te maken, dit stond niet in het routeboek, noch in mijn eigen planning!

Beneden aangekomen zijn mijn heup en onderrug gestopt met een beetje pijn doen. Ik hoop maar dat ik dit eruit rijd tijdens mijn derde klim. Ik stuur daarom snel op bocht 21 af, en lijk heel even mijn hoop bewaarheid te zien worden. In bocht 15 blijkt niets minder waar: de pijn wordt alleen maar heviger, m’n been alleen maar nuttelozer en de hopen zwarte sneeuw alleen maar talrijker en hoger. Ik weet me met nog een kwartier verval naar boven te ploeteren, maar ben hierbij inmiddels wel van voren vergeten dat ik vanachter leef. Ik wil overgeven van de pijn, maar durf niet af te stappen bij gebrek aan twee functionerende benen. Kronkelend van de pijn bereik ik de top. Ik weet eigenlijk dat het voorbij is, dat het echt niet gaat om op deze manier opnieuw te dalen. Toch probeer ik het, zij het een klein stukje. Ik pak m’n stuur onderin de beugel en voel direct een steek via m’n onderrug doortrekken naar m’n nutteloze been. Ik stuur bijna de berm in omdat de controle over m’n fiets weg is. Ik kan niet veel anders dan de remmen dichtknijpen. Ik grabbel m’n telefoon uit m’n achterzak en bel naar huis. ‘Hey! Hoe gaat het? Je rijdt strak man!’ hoor ik opgeruimd aan de andere kant van de lijn. ‘Ik ga het niet halen, ik kan niet meer dalen, m’n rug’, weet ik nog net in de richting van Nederland te snikken. Mijn Alpe D’Huzes 2012 eindigt hier, op een parkeerplaats na de finish. De dokter zal me later die middag uitleggen dat een verschoten ruggenwervel tussen mij en mijn gestelde doel in staat.

Donderdag 7 juni: Helden bestaan – ‘Hou vol manneke van anderhalf’ – een staande ovatie voor Sjoerd
Na een nacht vol teleurstelling, pijnstillers en anderssoortige niet thuis te brengen pillen is het donderdag tijd voor de langste AD6-dag. Vanaf half vijf zijn de eerste helden en heldinnen in gevecht met de berg. Allemaal met dat ene doel voor ogen: zo veel mogelijk geld ophalen voor KWF. Ik begin bij de dokter en de manueel therapeut. Een draai aan m’n been doet m’n ruggenwervel vervaarlijk kraken. Gevolg is wel dat ik me ‘losser’ voel, alles op zijn plaats lijkt te schieten en ik me kan gaan toeleggen op datgene mij gisteren zo geholpen heeft: juichen en aanmoedigen tot je erbij neer valt. Ik ga met de gondel naar Huez en probeer hier de verschillende helden en heldinnen zoveel mogelijk bij te staan. De aangename warmte heeft het inmiddels afgelegd tegen de zinderende hitte, en ik ben snel door mijn water, bananen en gelletjes heen. Gelukkig kunnen hierdoor wel weer een paar ijzervreters door, iets waar het vandaag om gaat. Voordat ik koers zet richtig de gondel naar de finish word ik ingehaald door Suzanne. Suzanne is 9 jaar en loopt met haar moeder de berg op. Negen dus. 1000 hoogtemeters. Negen jaar oud. 30 graden. En dan hebben mensen bewondering voor Batman…

Boven op de top is het nog drukker dan gisteren. Voorzichtige sporen van vermoeidheid hebben inmiddels plaats gemaakt voor genadeloze grimassen van het afzien. Leontien komt met haar team boven, en daar is ook Michael Boogerd. Hij heeft voor de gelegenheid zijn ‘La Plange’-gezicht opgezet: mond en shirt open, gutsend zweet en strak gespannen spieren. Ook voor de wat bekendere helden doet deze dag pijn.

De emoties op de bergtop nemen een vlucht als de verschillende deelnemers voor hun laatste keer boven komen. Niet alleen vanwege het afzien, maar ook vanwege de dierbaren waarvoor eenieder het doet. Er komen mensen binnen die ledematen missen, mensen die te veel dierbaren moeten missen, deelnemers die bang zijn dat dit gebeurt en bovenal deelnemers die willen dat dit in de toekomst niet gebeurt. Sjoerd komt boven, krap zeven jaar oud. Duizenden mensen klappen hun handen stuk voor deze jonge held. Ik zie Suzanne met haar moeder binnen komen. Haar rest niets dan een oorverdovend applaus Achter haar rijdt een man met een ketting om. Zijn deel van het applaus doet zijn onderlip trillend naar binnen krullen. Aan zijn ketting hangt een kartonnen kaartje voor zijn zoon. ‘Hou vol manneke’ staat er op. Daarachter staat zijn leeftijd: anderhalf jaar oud.

Ondanks de teleurstelling over mijn blessure kijk ik met een heel positief gevoel terug op Alpe D’Huzes 2012. De emoties en het verdriet dat in zo’n omvang overal is maakt het niet alleen maar leuk, maar de enorme saamhorigheid en vastberadenheid van alle deelnemers, organisatoren, vrijwilligers, publiek en donateurs stemt positief. Ik heb deze week veel uitingen van onrecht, onmacht en verdriet gezien, maar bovenal veel wil en opofferingsgezindheid om hier tegen te strijden. Ik hoop in 2013 weer van de partij te mogen zijn om mijn revanche op de berg te kunnen nemen. Bovenal hoop ik opnieuw een steentje te mogen bijdragen aan het bevechten van al het verdriet waarvan ik deze week zoveel uitingen heb gezien.

Publiek, donateurs, vrijwilligers, organisatie: er rest mij niets dan een diepe (door omstandigheden extra-pijnlijke) buiging. Dank voor deze prachtige week, alle steun en plezier en graag tot 2013!

Op naar de Alpe!

Poeh, druk dagje zullen we maar zeggen. Aftrappen met een familiebezoekje in Friesland, en thuis als de sodemieter aan het inpakken geslagen. Quirijn kwam met een iets te bruin hoofd het resultaat van zijn vakantie even showen en zijn fiets afgeven, en ik een enorme stapel (4 fietsbroeken voldoende...?!) kleding verstouwen en toen de auto te lijf.
Hmm, zo'n Touran is ruim maar kent ook z'n grenzen. Op naar de garagebox dus om de skibox af te stoffen. Vrees dus dat de nette Greendriver-score van RAI Vereniging met 4 volwassenen, skibox en 2 fietsen op de trekhaak een flinke knauw krijgt. Sorry collega's...

Maar we hebben er zin in, en het allerbelangrijkste: we hebben dankzij alle gulle sponsoren nu al ruim 17.000 euro binnengehaald met ons team! Supertrots, zonder nog maar één hoogtemeter in de Alpen te hebben gemaakt. Maar daar gaan we woensdag aan werken.


Nieuwsgierig naar onze verrichtingen? Jullie kunnen ons volgen op http://live.opgevenisgeenoptie.nl/livetijden, ons team heeft nummer 1202.
Op woensdag 6 juni om 19.30 uur en donderdag 7 juni om 19.00 uur zenden de NCRV en de NOS een live-verslag van de Alpe d’HuZes uit op Nederland 1, en ook zijn op radio 2 veel uitzendingen gewijd aan het evenement. Bekijk hier de complete programmering.


Op naar Frankrijk!