Mijn AD6-beleving

Vier dagen na het rijden van mijn Alpe d'HuZes zal ik proberen mijn ervaringen op jullie over te brengen, want wat was het een week!
Maandagmiddag kwamen we aan in Bourg d'Oisans, het laatste dorp voordat je omhoog rijdt naar Alpe d'Huez. Ons appartement was bovenop de berg dus wij gingen ook naar boven, gelukkig wel met de auto. Er waren al aardig wat fietsers te zien. Eén fietser viel mij op omdat hij op een vlak stuk al in het lichtste verzet aan het trappen was. Ik dacht bij mijzelf: "zo komt hij er nooit op". We hadden de fietser nog niet ingehaald of het was mij duidelijk waarom hij al in het lichtste verzetje aan het trappen was: daar begon de klim! Ik bedacht mij gelijk dat het eigenlijk heel naïef is om in Nederland, zonder dat je ook maar één keer de berg hebt gezien, te zeggen dat je er wel drie keer op klimt.  
Dit zou dus nog wel eens een zware dobber kunnen worden!
Eén grote onzekerheid was het weer op de woensdag. Alle kanalen werden bekeken, maar iedere Gerrit Hiemstra voorspelde een ander weerbeeld. Dat was lastig, ik fiets eigenlijk alleen met mooi weer en ben daarom niet in het bezit van arm- en beenstukken en speciale regenkleding. Gelukkig was er een winkel waarin alle officiële kleding van de Alpe d'HuZes werd verkocht. De armstukken leken mij wel goed genoeg. Je benen kunnen er wel tegen, tenminste dat zegt mijn moeder altijd.
Het was koud en nat! We fietsen rond 08:45u vanuit Alpe d'Huez naar Bourg d'Oisans en we pakten gelijk al een natte sneeuwbui mee. Tegen die tijd dat we beneden waren, liep het water me in de sokken. Het half uur voor de start heb ik klappertandend doorgebracht. Dit was geen goed begin.
Rond 10:15u klonk het startsignaal voor ons tijdvak. We reden weg uit Bourg d'Oisans door een haag van mensen die ons toejuichten. Heel indrukwekkend! Na drie bochten had ik het al aardig warm en mocht eindelijk het natte regenjasje uit. Ik riep nog naar Gertjan: "Dit was toch het ergste?" In theorie misschien wel waar, maar als je daar fietst dan merk je weinig verschil. Mijn kilometerteller kwam sporadisch boven de 7km p/u uit en mijn hartslag was constant boven de 95%, alles bijelkaar was dit niet echt motiverend. Wat wel motiverend was, waren de mensen langs de kant. Ze riepen je naam en moedigden je aan. Heel leuk om een keer mee te maken! 
Toch kwam er geen einde aan. In bocht 7 heb ik een banaantje gegeten en ergens daarna kreeg ik last van mijn bovenbeen. Dit werd steeds erger en ook het enige waar ik nog maar aan kon denken. Helaas heb ik dus niet meer kunnen genieten van het moment dat ik Alpe d'Huez inreed of het moment dat ik om 12u over de finish reed. Het enige wat ik wilde was een fysiotherapeut. Gelukkig kwam ik haar vrij snel tegen en na een arm om mijn schouder, dikke tranen van mijn kant en een half uur masseren van haar kant was de conclusie dat er een scheurtje in mijn spier zat. Het zat erop.... Ik had zeker geen drie keer gered, maar twee keer had me wel gelukt. Het voelde dus als een deceptie.
De rest van de dag en de complete donderdag heb ik mij ontpopt als een ware supporter, helaas wel zonder stem want die was ik vanaf maandag al kwijt. Het is heel bijzonder om te zien hoe jonge kinderen, handbikers, wandelaars, hardlopers en wielrenners zich inzetten voor de/hun strijd tegen kanker. Sommige pakken hun moment door het publiek op te jutten en anderen wijzen alleen maar op een foto die ze de hele weg hebben meegedragen.
Kortom beide ervaringen waren zeer bijzonder. Als je mij woensdag vroeg, doe je volgend jaar weer mee dan had ik nee gezegd. Als je het mij donderdag had gevraagd, dan had ik ja gezegd. Voor nu is het antwoord dat ik er zeker nog wel over na wil denken, maar als ik het doe er nog wel drie tandwielen bij moeten!