De wielrenner heeft geen goede naam. De profs kunnen het niet op eigen kracht en de amateurs jagen oude vrouwtjes de stuipen op het lijf op het fietspad. Voor het eerste lijkt men op de goede weg (en ik geniet er als liefhebber niet minder van de sport, maar dat terzijde), voor het tweede is eigenlijk maar 1 medicijn en dat is vroeg vertrekken.
Doelgroepen-fietspaden zijn er niet, maar wel wel doelgroepen-tijden. Dus alles na 11 uur zondagochtend vermijden. Dat laatste was ik onlangs voor een enkeltje Callantsoog even vergeten. Ik heb zelden zo vaak zo hard in mijn remmen moeten knijpen, maar heb me als een heer proberen te gedragen dus en voor degenen die dat anders hebben ervaren (mevrouw bij AH Soendaplein en meneer omgeving Bergen, volgende keer wel uitkijken he): vanachter mijn pc alsnog mijn welgemeende excuses.
Le Petite Steven Rooks
Enkeltje Callantsoog was overigens 1 van de zeldzame ritjes waarbij ik mijn beenstukken thuis kon laten. Nee, hier volgt geen monoloog over het weer maar het was wel weer even het heerlijke gevoel van een schitterende route en mooi weer.
Anders was een recent uitstapje naar de Ardennen met collega Wijnand en zijn fietsmaatjes. Voorspellingen waren van kaliber moesson (dagen voorafgaand een de fietstocht uiteraard zon en 20 graden...) dus ik had er zin in. Gelukkig liet de regen ons het grootste deel van de 90km met rust en konden we genieten van Le Petite Steven Rooks: een oefenrondje voor de toertocht Steven Rooks Classic. Inmiddels omgedoopt naar Klimclassic, ongetwijfeld vanwege ongewenste associaties met snoepende oud-renners. Jammer, want de associatie met deze oud-renners maakt de tocht vaak nog een tandje heroischer, iets als dat als Rooks of Theunisse hun zegen aan de route hebben gegeven het wel onmenselijk zwaar moet zijn.
Maar terug naar mijn fietsvrienden-voor-1-dag: in 1 woord fantastisch. Behoorlijke niveauverschillen in de groep maar dat mocht de pret niet drukken en ik kon mooi mijn krachten meten. En dat viel niet tegen, klimmen gaat uitstekend alleen het duurvermogen mag nog wel wat worden opgepoetst. Lunchen net 2 minuten voor het beklimmen van de Redoute (...) en biertje als afsluiter in Eijsden.
Ringvaart
Maar het leeuwendeel van de (solo...) kilometers werden afgelegd in een omgeving met wat minder wielren-historie. De Haarlemmermeer om precies te zijn. Laatste wapenfeit was een rondje ringvaart, voor veel wielerliefhebbers een klassieker onder de trainingsrondjes. 64km, gewoon het water volgen (en dan natuurlijk nog twijfelen of ik wel de goede route reed, ahum...) en een net gemiddelde van 29,9kmh.
En dan nu echt de laatste loodjes. 2 weken nog, en de voorbereiding was er 1 van zin maken. Wachten op fietsweer? Eindeloos spinnen, beenstukken, armstukken, winterhandschoenen, talloze keren fiets schoonmaken: genieten van wielrennen komt pas in het AD6-naseizoen en natuurlijk op de Alpe zelf. De laatste voor mij, en dat geeft het wel een speciaal tintje. Ik weet wat er komen gaat en ik weet dus ook dat het weer een ervaring zal zijn die je voor de rest van je leven bij blijft. En dan zijn die paar druppels regen snel vergeten.
Ik ben klaar, klaar voor de Alpe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten