Remco zijn verhaal

Zaterdag 1 juni, 8 uur 's-avonds. Remco is op reis en eerste stop is camping Val d’ Emeraude in het Belgische Neufchateau. Ik reis alleen maar dat belet me niet om compleet bepakt te zijn: 3 racefietsen, genoeg pasta en wielerkleding voor een heel wielerpeleton en voor de loze uurtjes in Frankrijk mijn motorfiets op een aanhangwagen achter de auto. De receptie zit in de plaatselijke taverne, en 14 euro later heb ik een royale plek met mijn tentje op een verder zo goed als verlaten camping. Terwijl ik me in mijn slaapzakken (!) wurm hoor ik in de verte nog wat flarden van de karaoke-avond in de taverne. Bedtijd dus.

Dag 2 begint lekker vroeg en fris en eindigt een goede 750km later in Camping Le Chateau de Rochetaillée in  - inderdaad - Rochetaillée. Mijn zusje Sylvia is daar inmiddels met man Rik en kind Yfke neergestreken, en ik pak graag dat extra bedje in de Vacansoleiltent. Terwijl de avond valt blijkt dat kamperen en goed weer toch wel een combinatie is die ik erg waardeer. Het is dus koud, en terwijl Yfke vrolijk zichzelf in slaap murmelt trekken wij nog een jas aan. Welkom in Frankrijk.

Verblijf voor de rest van de week is hetzelfde appartement als 2012, de Crystal Alpe. In het hoogseizoen niet te betalen maar op één of andere manier weten we dat weer te boeken voor een appel en een ei. Ik laad mijn auto uit en inmiddels druppelen de andere teamleden ook binnen. Ik gebruik de middag voor ritje op de motor. Eigenlijk richting de Col du Galibier, maar net als de helden van de Giro tref ook ik een dichte slagboom. 
Ik rij door naar Briancon, koop bij de bakker wat broodjes en zoek een verlaten bergpaadje voor de lunch. Ik geniet van de rust en het uitzicht, en laat vervolgens pardoes mijn motor omvallen. Ik geniet in ene een stuk minder van de rust want 250kg staal ligt op helpende handen te wachten. En ik heb er maar 2. Na een paar zweetdruppels en een ultieme krachtinspanning staat hij weer met de banden aan de juiste kant en vertoon ik de rest van de week mijn rijkunsten uitsluitend nog op vertrouwd asfalt. Tijdens één van de ritjes komt er nog een verdwaalde langlaufer op de top van de Croix de Fer aan, met de sneeuwzekerheid in juni zit het dus wel snor.
's-Avonds schuif ik aan de dis bij teamleden Maarten en Suzan maar kan ik mijn rust pas vinden na een rondje op de fiets. Half klimmetje Alpe d'Huez, en voelt weer vertrouwd. Fris bij het dalen, lekker warm van de inspanning bij het klimmen. Maar een klein rondje dus het tempo kan lekker hoog.

Op woensdag is de eerste (korte) dag van het evenement. Start om 10 uur, en ik daal bijtijds af om deze bij te wonen. Het weer is inmiddels behoorlijk opgeknapt en even later sta ik zwetend als toeschouwer aan de start in Bourg d'Oisans. Joop Zoetemelk en Bernard Hinault verrichten de starthandeling en klimmen even later gebroederlijk naar Alpe d'Huez. En starten hiermee ook een een uniek evenement dat de Alpe d'Huez zal beheersen.
Na een rondje Venosc ga ik via 'achterdeur' Col de Sarenne weer terug naar het appartement en meng me nog even tussen het publiek om de fietshelden aan te moedigen. 
Daarna hoog tijd voor een poets-sessie van de fiets. Ik monteer nog wat andere tandwielen achter (een 12-30 cassette voor de liefhebbers) en samen met Quirijn weten we uren te vullen met allerlei onzinnige weetjes over fietsen, kleding en voeding. Ik vul mijn maag deze keer bij Quirijn en Dion (of eigenlijk Jelka en Audrey, de heren hangen maar wat rond) en leg vervolgens alles klaar voor de grote dag.

Donderdag 6 juni, 02.45 uur. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en hoor van Rik van dochter Yfke hem uit de slaap heeft gehouden. Goede start dus voor hem. We zijn net op tijd voor de gezamenlijk afdaling in het stikdonker, maar door het late aanhaken kunnen we wel meteen achter de motards aansluiten en hebben dus een mooie plek bij de start. De kou valt erg mee en om 05.00 uur rollen we voor het eerst over de mat van de tijdwaarneming, en daarmee de start van een lange en bijzondere dag.
Bij de start fietsen we als team nog samen op, en een minuut later zijn alleen Quirijn en ik nog over. De rest van de dag blijven we samen opfietsen, vooral voor de gezelligheid en afleiding. Want het klimmen gaat prima maar de verveling ligt bij 6 keer hetzelfde traject op de loer. 
De temperaturen stijgen al snel en zullen in de loop van de dag oplopen tot ruim 30 graden. De organisatie deelt royaal water uit en hebben als extra service wat zout toegevoegd. Poeh, die zag ik ff niet aankomen en ik vertrouw voor de rest van de dag maar weer op m'n bidons en een beker bouillon op z'n tijd.

Tegen klim 5 zag ik behoorlijk op aangezien dit de laatste hobbel was naar het doel van hele onderneming: 6 beklimmingen. Bij Quirijn gaat inmiddels het kaarsje langzaam uit maar ik kom juist lekker in mijn ritme. Quirijn rijdt lek, we vervangen de band in een recordtijd maar besluiten even later toch maar om beide ons eigen tempo te kiezen. 
De binnenkomst bij deze beklimming is er één om nooit te vergeten. Rijen dik staan ze te juichen, high-fiven, je naam te roepen dankzij het naambordjes en wurm je je door de kleine opening die het publiek vrij laat. Ook al ben je van steen, dit laat je niet onberoerd.

Ik stop even bij mijn auto om mijn voorraden aan te vullen en tref even later toch weer Quirijn en ook Rik op de berg. Beiden moeten tandenknarsend toegeven geen heil te zien in nog een klim, en ik stort me dus maar alleen in de laatste afdaling. Schoon en droog is het asfalt, ik verfraai het wegdek nog met een meterslang slipspoor door een ingedutte verkeersregelaar en keer voor de laatste keer mijn fiets aan de voet van de berg.
Bij de finish wordt ik opgevangen door Rik, Sylvia, Quirijn en Jelka. Ook hier weer: je moet wel van steen zijn wil dat je onberoerd laten. Maar hij is binnen, de 6 beklimmingen. 3 keer is scheepsrecht, mooi einde van maanden voorbereiding.

Mooi is ook dat dan wel alleen ben vertrokken naar Frankrijk maar geen moment alleen ben geweest. Ik ben werkelijk bedolven onder de sms-jes en eenmaal thuis bleek ook dat heel veel mensen intensief en de hele dag met me hebben meegeleefd. 

En meeleven hebben jullie als sponsoren ook gedaan. Hartelijk, heel hartelijk dank want zonder jullie blijft er niet veel meer dan een toertocht over. Ons team gaat richting de 25.000 euro en de tussenstand van het evenement is een indrukwekkende 25 miljoen. 

Al vaker gezegd: 3 keer is scheepsrecht. Ik ga op zoek naar andere uitdagingen. Ik zal het evenement missen maar kan natuurlijk altijd nog als vrijwilliger aanhaken. Wat ik ook nooit zal vergeten is het enthousiasme van mijn omgeving. Dank voor alles!


Hartelijke groet,

Remco


ps. over de besteding van de gelden was volgens het FD nog wat onduidelijkheid. Aangezien ik het niet beter kan verwoorden dan collega Quirijn heb ik onderstaande naschrift even van hem geleend:

Naschrift

Op de tweede koersdag vond het FD het nodig om een tendentieus, onjuist en populistisch artikel over Alpe D’HuZes te plaatsen. Volgens dit journalistiek weinig verantwoorde artikel zou er geld op de plank blijven liggen. Ik vind het belangrijk even aandacht te vestigen op de feitelijke situatie rondom de donaties aan Alpe D'HuZes. Naadje, kous, dat soort werk. 

Kort samengevat: Alpe D'HuZes kent een 100 procent anti-strijkstokbeleid en geeft méér geld uit voor de strijd tegen kanker dan er binnenkomt. Echter: niet aan feestonderzoekjes van theoretici die nog nooit op een patiëntenafdeling zijn geweest, maar aan toepasbaar onderzoek waar de patiënt iets aan heeft.

Talloze duimpjes omhoog voor alle donateurs, supporters, vrijwilligers en deelnemers. Eén vinger omhoog voor de broddeljournalisten van het FD.

http://www.opgevenisgeenoptie.nl/over_alpe_dhuzes/news_articleid/385